In principe is het dus zo dat je uit Bus 21 stapte en op weg was naar de Openbare Bibliotheek om Stijloefeningen van Raymond Queneau te lenen. Je zocht er dus zeg maar al een tijdje naar, maar het was nergens te vinden, dus daarom moest het wel in de bibliotheek te vinden zijn. En als het er toch niet is, dan ben je dus zeg maar of te vroeg vertrokken, of te laat.
Het welhaast slaapwekkende geschud van de bus heeft er voor gezorgd dat ik, tegen de tijd dat ik moet uitstappen (ter hoogte van Centraal Station Amsterdam) ontzettend nodig moet poepen. Ik ren achter de kinderwagen aan richting de Openbare Bibliotheek, waar ik toch moet zijn, omdat ik Stijloefeningen van Raymond Queneau wilde lezen. Er kwam steeds echter net iets tussen en dan met name onverwachte reisjes naar de wc. Het stationsplein is een mierenhoop met overal bouwputten. Drilboren resoneren in mijn oren en doen een beroep op mijn darmen waarin het nodige onverteerde afval zich een weg naar buiten doet. Gezellig is anders.
De bus stopt. Mensen stappen uit. Heel voorzichtig kijk ik in de kinderwagen. Mijn zoon slaapt eindelijk. Ik had het kunnen weten, want halverwege de busreis merkte ik dat de mensen zich niet meer aan ons stoorden. Het gejank zou toen wel gestopt zijn. Ik stap uit en wandel over het stationsplein richting de Openbare Bibliotheek waar ik Stijloefeningen van Raymond Queneau hoop te kunnen lenen. Het vervelende van doof zijn, is dat je niet even kunt bellen of ze iets hebben. Je moet altijd overal naar toe. Afgelopen week heb ik de hele stad doorgereisd, op zoek naar antiquairs. Maar nergens is het boek te vinden. De Opbenbare Bibliotheek is mijn laatste hoop. Het miezert en er waait een snijdend windje. De mensen lopen in zichzelf gekeerd over de natte stenen van het plein. Ik steek de weg over en moet over een modderige plank verder. Waar zijn ze hier nu weer mee bezig? Die vermaledijde Noord-Zuidlijn zeker. Of zijn ze kantoren aan het bouwen? Alles ligt hier open. Grote bouwputten, beneden zijn mensen hard aan het werk. Door het gedreun van de heipalen trilt de houten reling van de provisorische loopbrug die mij naar de OBA brengt.